J.D. Vance

Szczera i bezpretensjonalna opowieść Vance’a o dorastaniu w biednym miasteczku w „pasie rdzy”, to przede wszystkim niezwykle aktualna analiza kultury pogrążonej w kryzysie – kultury białych Amerykanów z klasy robotniczej. O zmierzchu tej grupy społecznej, od czterdziestu lat ulegającej powolnej degradacji, powiedziano już niejedno. Nigdy dotąd jednak nie opisano jej z takim żarem, a zwłaszcza – od środka.
Znaczna część Stanów Zjednoczonych straciła wiarę w amerykański sen, co znalazło odzwierciedlenie w wyniku ostatnich wyborów prezydenckich. Elegia dla bidoków pokazała Amerykanom z dużych miast, jak mało wiedzą o swoich rodakach, jak mylne mają o nich wyobrażenie. A ciepła, wyrozumiała narracja Vance’a stała się ważnym głosem w dyskusji o rozwarstwieniu społecznym. O tej książce mówi cała Ameryka.
Podziwiam odwagę J.D. Vance’a.
Bill Gates

Źródło: www.znak.com.pl

Bill Bryson

Całe życie spędzamy w jednym ciele, a jednak wielu z nas nie ma pojęcia, ani jak ono dokładnie działa, ani z czego się konkretnie składa. Ideą, która przyświecała mi podczas pisania książki, była próba zrozumienia tego niezwykłego i tajemniczego mechanizmu, jakim jest każdy z nas. (…)

Źródło: kultura.onet.pl

Radek Rak

(…)”Wtóre słowo” nie jest bynajmniej relacją historyczną (tę zastępuje umieszczony pod koniec książki tekst „O galicyjskich krwawych zapustach, czyli chłopskim zrywie Jakuba Szeli” autorstwa dr Arkadiusza S. Więcha), lecz sprytną trawestacją „słów pierwszych”, w dodatku nie zawsze dotyczących źródłowej historii. Naturalnie jedna z przekształcanych w ten sposób opowieści to „Słowo o Jakubie Szeli” Brunona Jasieńskiego. Już jednak w pierwszym rozdziale Radek Rak pokazuje, w jakim kierunku odchodzi od poematu, którego pierwsza strofa traktuje o gniewie (…)

Źródło: culture.pl

Joanna Gierak-Onoszko

Krzywda zaczyna się od słów. Joanna Gierak-Onoszko pisze, jak jeden z najszczęśliwszych krajów świata metodycznie i przez dziesięciolecia krzywdził swoich obywateli. Ale również – jak kraj, który uświadomił sobie własną winę, stara się coś z nią zrobić. Nazywają siebie ocaleńcami. Jest ich około 150 tysięcy, lecz jeśli dołożyć do tego współmałżonków, dzieci, a bardzo często i wnuki, liczba gwałtownie puchnie. Mieszkają w Kanadzie, kraju – zresztą słusznie – uznawanym za jeden z najszczęśliwszych na świecie. Sami z tego korzystają, jak umieją i mogą, choć trudno ich uznać za ludzi szczęśliwych. Należą do Pierwszych Narodów, a więc tych, którzy zasiedlali kanadyjskie puszcze i daleką Północ przed przybyciem Europejczyków i ich Jezusa Chrystusa. Jezus odgrywa tu niezwykle ważną rolę, gdyż wszystko (lub prawie) działo się w jego imieniu, choć niekoniecznie w zgodzie z nauką i Ewangelią. Byli uczniami tzw. residential schools, czyli szkół z internatem, najczęściej prowadzonych przez przeróżne kościoły chrześcijańskie. Powiedzieć, że doświadczyli traumy, to nie powiedzieć nic. (…)

Źródło: www.vogue.pl

Kazuo Ishiguro

(…) Dla mnie te opowiadania są właśnie o miłości do muzyki. Pewnie, że są w nich jacyś bohaterowie (jakżeż przy tym urozmaiceni narodowościowo, bo i nawet Węgier, ba! Polak się trafia), rozrzuceni po połowie świata (i Wenecja, a jakże – z gondolą, i Stany, i Londyn, i Hiszpania), którzy są w jakichś momentach życia (ale nie przełomowych, na litość boską, kto to wymyślił?), jednak Ishiguro na pewno nie napisałby o nich, gdyby nie to, że kochają muzykę.(…)

Źródło: absolutnienieperfekcyjna.blogspot.com

Przemek Staroń

 (…)Jako nastolatek miałem szczęście do dobrych nauczycieli, natomiast nie pogardziłbym wtedy książką taką jak ta – ba, nawet trochę zazdroszczę obecnej młodzieży, że ma tę książkę, a ja nie miałem! Zresztą nie czarujmy się, nie jeden i nie dwóch dorosłych sporo otrzyma czytając „Szkołę bohaterek…”(…)

Rozmowa z autorem

Źródło: lubimyczytac.pl

Źródło: przekroj.pl

Filip Springer

Dlaczego w Polsce jest tak brzydko? Filip Springer bezpośrednio na to pytanie nie odpowiada, serwuje nam za to masochistyczną podróż przez kraj, gdzie fizyczny ból wyciska łzy z oczu, a wstyd powinien wypalać policzki.(…)

Źródło: culture.pl

Paweł Huelle

Nie trzeba być szczególnym znawcą literatury, aby już po kilku stronach nowego zbioru opowieści „Talita” Pawła Huelle nabrać przekonania, że jest to perfekcyjna proza. Dwanaście angażujących umysł i zmysły opowiadań złożyło się na kolejne, krystalicznie czyste dzieło rasowego stylisty. (…)

Źródło: culture.pl