Niespodziewany koniec lata
od ust mi odjął wiśnie.
Czy jeszcze w ustach smak ich ma pan?
Czy ja się panu przyśnię?
Czy nam się przyśni jeszcze to
za wcześnie zgasłe lato?
Czy nawet w snach nie będzie go
i lata zniknie fantom?

Ach, więc to tak –
ach, więc to tak –
znienacka, cicho, raptem
odleciał ptak
i to był znak,
że czas się żegnać z latem.

Niespodziewany koniec lata
wytrącił z rąk mi wiosło.
Już nie popłynę nigdzie, a tam
podobno palmy rosną.
Zapewne też tak marzył pan,
wyglądał – gdzie ta wyspa?
Lecz do niej już nie płynąć nam –
bo nasza rzeka wyschła.

Ach, więc to tak –
ach, więc to tak –
znienacka, cicho, raptem
odleciał ptak
i to był znak,
że czas się żegnać z latem.

Niespodziewany koniec lata
spod stóp mi zabrał łąkę.
I już po trawie, i po kwiatach,
i trzeba znieść rozłąkę.
Ten lata kres za lata próg
wyjść kazał również tobie –
by wspólny los dwu naszych dróg
osobno kresu dobiegł.

Ach, więc to tak –
ach, więc to tak –
znienacka, cicho, raptem
odleciał ptak
i to był znak,
że czas się żegnać z latem.