„Mówców motywacyjnych i celebrytów rozwojowych coraz więcej. Coachów też. Opinia publiczna, dziennikarze, a nawet grono naukowe mylą pojęcia. I trudno się dziwić. W czasach, kiedy wszyscy znają się na wszystkim i chętnie się tym znaniem dzielą tracimy jasny obraz tego, kto jest kim.
Jeśli przyjmiemy, że coach to ktoś, kto przede wszystkim przekazuje wiedzę, szkoli, daje wskazówki czy rady, a czasem koryguje zachowania, to w porządku: coachem możemy tytułować wszystkich, którzy z podium opowiadają success story, dobierają odpowiednie narzędzia, by to success story się powtarzało itd.
Jeśli natomiast przyjmiemy, że coach to ktoś, kto ma nam towarzyszyć w rozwoju (naszym własnym i pojętym w zupełnie wyjątkowy, indywidualny sposób), słuchać i pytaniami wywoływać wewnętrzną refleksję, to taki mówca motywacyjny tego testu nie przejdzie. Bo mówca motywacyjny nie odkrywa potencjału w człowieku. On de facto odkrywa swój potencjał i swoją drogę do celu, do sukcesu. I pokazuje ją jak najwyższej klasy podręcznik, z którego nic tylko czerpać garściami.[…]”
