Kręte są ścieżki ludzkich relacji – o tym na pewno każdy z nas miał szansę się przekonać. Profesor Zbigniew Lew-Starowicz, mający za sobą lata doświadczenia jako terapeuta, jest chyba najlepszą osobą, by te zagadki miłości, przyjaźni i seksualności rozwikłać.

Maturzyście nieustannie towarzyszy przymiotnik „ostatni”. Bo przecież to ostatni rok w liceum, ostatnia klasa, ostatnie lekcje różnych przedmiotów, ostatnie rozmowy na korytarzach, spojrzenia i urywki zdań. Jeśli wierzyć, że w świecie książek nic nie dzieje się przypadkowo, to lektura „Ostatniego rozdania” właśnie w wakacje przed klasą maturalną nie mogła być przypadkiem.

Jakież to tajemnice mogą skrywać kolory? I co tak intryguje w historii barw? Kassia St Clair zgłębia ten temat w swej szczególnej monografii kolorów – znanych, zapomnianych, modnych czy nawet… niebezpiecznych. Opowieść o tym, skąd się wzięły, ujawnia przy okazji pomysłowość, determinację, pasję i złożoność ludzkiej natury, a niekiedy nawet skłonność do dziwactw. Bowiem historia kolorów to dzieje człowieka.

Zofia, Zosia, Zośka, Zocha… słowem: Stryjeńska (1891-1976). Była bez wątpienia postacią nieszablonową. Najwybitniejszą polską malarką dwudziestolecia między wojnami. Jako artystka i kobieta – niezwykle utalentowana i zawsze niezależna. Nerwowa i niespokojna. Nieraz przyszło jej za to słono płacić. Sam podtytuł książki pani Kuźniak znakomicie oddaje temperament malarki: diabli nadali! Jakby była kimś wściekłym lub zniecierpliwionym, dzikim lub nieprzystosowanym do życia w przyzwoitym społeczeństwie…

W „Powracającej fali” powraca do nas wiele tematów, żywotnych i aktualnych w epoce Bolesława Prusa. Stosunki pracownicze, rodzinne, miłość – nie powinny tu nikogo dziwić. Podobnie jest z zagadnieniem pracy, wyjątkowo charakterystycznym dla pozytywizmu, które stało się centralną osią „Powracającej fali”.             Bohaterami są dwaj przyjaciele, diametralnie różni od siebie: fabrykant Gotlieb Adler i pastor Marcin Böhme. Ukazanie ich obu jako przeciwstawnych sobie charakterów, światopoglądów i sposobów myślenia jest pierwszą antynomią widoczną w utworze

  Trudno czytać wielkie dzieła klasyków rosyjskiej literatury i rozkoszować się nimi, mając z tyłu głowy dojmujące obrazy rosyjskich zbrodni na Ukrainie. Podobnie trudno jest powiedzieć cokolwiek nowego o książkach, które w świadomości ludzi z całego świata funkcjonują od dekad i były po wielokroć interpretowane oraz opracowywane. Wydaje się jednak, że miarą wielkości dzieła jest możliwość jego ciągłego aktualizowania wobec wydarzeń współczesności. Może dlatego warto wracać na niwę rosyjskiej XIX-wiecznej literatury z myślą o nowych drogach jej odczytania.

Czarodziejska góra Tomasza Manna to niemiecka powieść arcydzieło, utwór uniwersalny, który można czytać wiele razy, odnajdując w nim nowe wartości, wątki i motywy. Bohaterem książki jest Hans Castorp, który przybywa do uzdrowiska Davos w odwiedziny do swego chorego na gruźlicę kuzyna Joachima, zamierza tam pozostać jakiś czas, ale jego pobyt przedłuża się aż do siedmiu lat.

Olga Tokarczuk Empuzjon. Najnowsza powieść Olgi Tokarczuk to pierwszy utwór, który został napisany już po otrzymaniu przez pisarkę Nagrody Nobla. Długo wyczekiwany Empuzjon spełnił moje oczekiwania, choć krytycy nie byli zgodni w swych ocenach, pojawiały się recenzje niezwykle entuzjastyczne, ale także te z umiarkowanym zachwytem czy też wypowiedzi negujące wartość dzieła.

„Sztuka zagrabiona. Uprowadzenie Madonny” Włodzimierza Kalickiego i Moniki Kuhnke to nie jest kolejna nudna lektura o dziełach sztuki występujących w Polsce. To ekscytująca opowieść z sensacyjnymi wątkami i nagłymi zwrotami akcji, przy tym napisana przystępnym językiem. O wytrwałych tropicielach zaginionych podczas II wojny światowej dzieł sztuki. O perypetiach znanych polskich zabytków: obrazów, rzeźb, rękopisów i przedmiotów użytkowych, które przepadły w wojennym chaosie. Książka zainteresuje zarówno miłośników dziejów, historii sztuki, jak i wielbicieli powieści sensacyjnych.

„Kto rządzi przeszłością, rządzi przyszłością” – czytamy u Orwella. Te słowa nabierają nowego znaczenia i po stokroć zmuszają do przemyśleń czytelnika „Schronu przeciwczasowego”, książki autorstwa Georgiego Gospodinowa, obecnie najbardziej rozpoznawalnego bułgarskiego pisarza.