***

Niespodziewany koniec lata

od ust mi odjął wiśnie.

Czy jeszcze w ustach smak ich ma pan?

Czy ja się panu przyśnię?

Czy nam się przyśni jeszcze to

za wcześnie zgasłe lato?

Czy nawet w snach nie będzie go

i lata zniknie fantom?

 

Ach, więc to tak –

ach, więc to tak –

znienacka, cicho, raptem

odleciał ptak

i to był znak,

że czas się żegnać z latem.

 

Niespodziewany koniec lata

wytrącił z rąk mi wiosło.

Już nie popłynę nigdzie, a tam

podobno palmy rosną.

Zapewne też tak marzył pan,

wyglądał – gdzie ta wyspa?

Lecz do niej już nie płynąć nam –

bo nasza rzeka wyschła.

 

Ach, więc to tak –

ach, więc to tak –

znienacka, cicho, raptem

odleciał ptak

i to był znak,

że czas się żegnać z latem.

 

Niespodziewany koniec lata

spod stóp mi zabrał łąkę.

I już po trawie, i po kwiatach,

i trzeba znieść rozłąkę.

Ten lata kres za lata próg

wyjść kazał również tobie –

by wspólny los dwu naszych dróg

osobno kresu dobiegł.

 

Ach, więc to tak –

ach, więc to tak –

znienacka, cicho, raptem

odleciał ptak

i to był znak,

że czas się żegnać z latem.

 

 

Jesienne liście

Les feuilles mortes

Jacques Prevert – Joseph Kosma

 

Wiesz, byłam tam i widziałam ten dom –

naszą uliczkę i drzewa we mgle.

Kształty wydarte wspomnieniom i snom,

z marzeń odarte, zastygłe w złym śnie.

Liście jesienne jesienny gnał wiatr,

liściem mi przylgnął do ust.

Tym pocałunkiem jesiennym z mych warg

wziął moją gorycz i niósł.

Wspomnienia i liście unosił

w noc, zapomnienie i chłód.

Mój Boże… Usłyszeć, jak prosisz:

„Zaśpiewaj, zaśpiewaj mi znów…”.

 

To tak jak my.

To tak jak oni –

z tych samych słów,

z tych samych łez…

Ktoś śmiał się z kimś

i płakał po nim.

I o tym ta piosenka jest.

 

Bezszelestny los – gdy znudzony –

znienacka tnie jak zimna stal.

Ślady stóp kochanków rozłączonych

co dzień ściera z plaż praca fal.