reż. Wojciech Smarzowski

Polskie kino miało kilka lat temu prawdziwy okres niemocy. W 2004 nie powstał praktycznie żaden dobry film. Chlubnym wyjątkiem od reguły jest właśnie, świetne według mnie, „Wesele” Smarzowskiego. I nie jest to bynajmniej adaptacja prozy Wyspiańskiego, żeby nikogo nie wprowadzać w błąd. Jest to niezwykła, a zarazem zwykła opowieść o polskim życiu na wsi i o Polakach w ogóle. Szczerze mówiąc, byłem coraz bardziej zasmucony naszą społecznością, oglądając ten obraz. Smarzowski wytyka nam wszystkie nasze wady, nałogi (w szczególności ten alkoholowy) oraz przesądy. To opowieść jak gdyby o nas samych, bo czy w gruncie rzeczy nie jesteśmy tacy sami jak bohaterowie „Wesela”?[…]

Źródło: fdb.pl

  reż. Jan Komasa

Sala samobójców to podobno jeden z najciekawszych polskich filmów powstałych ostatnimi czasy. Porównując z Nigdy nie mów nigdy, Tylko mnie kochaj czy Och Karol – ten film to naprawdę majstersztyk Studia Filmowego KADR.
Sam film zaczyna się dość niewinnie. Grupka młodych ludzi świetnie bawi się podczas studniówki.[…]

Żródło:http://www.plasterlodzki.pl/

ks. Adam Boniecki

Ksiądz Boniecki pisze o sprawach ważnych, nie tylko dla katolików, po prostu dla nas Polaków, komentuje wydarzenia które kiedyś obserwowaliśmy na bieżąco, dziś możemy oglądać z dystansu, może wyciągać inne wnioski. Ważna sprawa, nie ma w tych artykułach jedynego słusznego poglądu nam narzuconego, jak to często się dzieje. Absolutnie nie! Autor snuje swoje refleksje, zwykle krótkie, średnio na 3 strony i raczej pobudza nas do dalszego myślenia, drążenia, szukania niż podsuwa odpowiedzi. To stymulująca lektura, zmusza do myślenia […]

Żródło:http://lubimyczytac.pl

Antoni Słonimski, Julian Tuwim

„Istota rzeczy polegała na prostym fakcie, że nas pisanie absurdów bawiło i dawało radość nie mniejszą od pisania wierszy, artykułów czy sztuk teatralnych” – tak tłumaczy Słonimski, dlaczego przez piętnaście lat wspólnie z Tuwimem z lubością udawali się do „krainy bzdury”. Jak sam jednak przyznaje, ta działalność miała również pewien aspekt wychowawczy: „Uczyliśmy czytelnika, że te same czcionki jego codziennej gazety, odbite na tym samym papierze, czernione tą samą farbą drukarską, mogą pewnego dnia oszaleć i głosić oczywiste brednie”[…]

Źródło:biblionetka.pl

Julian Tuwim

Para pocina i pługie pilczenie
Pfa pasze piwnic popylone pienie
I pylko peplo pepopnie przenika
Popyśledzona pesteś pak puzyka.

 Tekst: Witkacy
Źródło: „W oparach absurdu”

„Pegaz dęba” to doskonałe świadectwo mistrzostwa poety w dziedzinie humorystyki. Autor, znany ze swojej erudycji, ale i specyficznego poczucia humoru, w niezwykle zabawny sposób uzmysławia czytelnikowi, jak ciekawy jest język sam w sobie i że może służyć do zabawy, nie tylko do opisów rzeczywistości. Tuwim, przywołując szereg niebanalnych palindromów, kunsztownych rymów, zadziwiających kalamburów i innych absurdalnych językowych wynalazków, wprowadza czytelnika w magiczny świat, w którym słowa pokazują swoje zadziwiające oblicze […]

Źródło: www.biblionetka.pl

Doris Lessing

Można zaryzykować twierdzenie, że Lessing w „Afrykańskich opowieściach” walczy z mitem zadowolonych z siebie, nieludzkich wobec Murzynów, bogatych Afrykanerów, wiodących sielskie życie.
Z pozoru nie powiązane ze sobą historie, koncentrują się wokół relacji wewnątrz społeczności białych mieszkańców południa Afryki i ich stosunku do czarnych w połowie lat pięćdziesiątych XX wieku. Subtelnie rysowane portrety psychologiczne są jedynie pretekstem do ogólniejszych refleksji […]

Żródło:czytelnia.onet.pl

Ryszard Kapuściński

Niniejsza książka jest próbą przybliżenia głównych rysów sylwetki intelektualnej Ryszarda Kapuścińskiego. Książka składa się z trzech części. Pierwsza, zatytułowana „Wyjść poza opis”, ukazuje Kapuścińskiego jako reportera przekraczającego granice literatury faktu i wyznaczającego w tej dziedzinie nowe standardy.[…]

Żródło:http://www.lideria.pl/

Włodzimierz Odojewski
Trzymam w ręku gruby tom – dramatyczną i przeszywająco liryczną opowieść o umieraniu polskich południowych Kresów w czasie II wojny światowej. Trudno zagłębić się w tę prozę, ale i trudno potem z nią rozstać. Mamy bowiem do czynienia z czymś w rodzaju impresjonizmu w literaturze. Podstawowe informacje o bohaterach i akcji docierają do czytelnika powoli, stopniowo […]

Żródło:http://www.biblionetka.pl